Doembladeren

Uitgelicht

Deze column verscheen eerder in de rubriek IP Lingo van het blad IP

In mijn pogingen om deze rubriek zo actueel mogelijk te laten zijn, introduceer ik deze maand een woord dat tot vandaag nog niet bestond. Ok, ik geef toe dat doembladeren een letterlijke vertaling is van het Engelse doomscrolling, maar ook dat woord staat nog in de kinderschoenen.

Iedereen kent het wel: je hebt een raar kuchje, je gaat zoeken op internet en een half uur later ben je ervan overtuigd dat je aan het begin staat van een pijnlijk en slepend ziekbed met fatale afloop. Doembladeren is het langdurig tot je nemen van slecht nieuws via sociale media, zodanig dat het een negatieve invloed heeft op je gemoedstoestand. Of, zoals ik ergens las, “obsessively reading social media posts about how utterly fucked we are”. Langdurig van bericht naar bericht surfen is natuurlijk niets nieuws en zolang het gaat over de laatste ontwikkelingen rond Wie is de Mol of het liefdeleven van Marco Borsato is er weinig aan de hand.  Maar wanneer we berichten met een negatieve inhoud tot ons nemen (waarbij ik ervan uitga dat u de amoureuze strapatsen van Marco Borsato niet als zodanig beoordeelt), treedt er een mechanisme in werking dat te vergelijken is met het  mean world syndrome. Dit is het fenomeen dat mensen door het veelvuldig kijken naar gewelddadige televisie-uitzendingen de wereld als gevaarlijker beoordelen dan hij in werkelijkheid is. Door langdurig berichten te lezen over de coronacrisis, het meest gegoogelde woord van 2020, krijgen de doembladeraars zoveel slecht nieuws te zien dat er in hun belevingswereld nauwelijks plaats meer is voor iets anders.

De oplossingen zijn even talrijk als eenvoudig: een timer op je smartphone zetten of een leuk boek lezen bijvoorbeeld. Maar de meest efficiënte oplossing is de app Mind Leak. Wanneer je te lang bezig bent op een sociaal medium, toont de app op het beeldscherm je eigen starende gezicht. Ik heb het voor u geprobeerd: dat nooit meer.

Eerder verschenen in IP2021-1